PAULINI » Zakon » Charyzmat Zakonu

Sam na sam z Bogiem

Każdy paulin ma w sercu wyciśnięte znamię pustyni, wyrażone w dewizie: „Solus cum Deo solo”, jako dziedzictwo wielkiej duchowości i świętości ojca i patrona zakonu - św. Pawła Pierwszego Pustelnika, który większość, bo aż 90 lat, swego długiego życia spędził na pustyni egipskiej, sam na sam z Bogiem.

Gdziekolwiek paulin pracuje - czy w sanktuarium, licznie odwiedzanym przez pielgrzymów czy w małym klasztorze - wszędzie usiłuje rozwijać w sobie ten wspaniały ideał życia w kontemplacji Boga, przy równoczesnym otwieraniu się na potrzeby współczesnego człowieka.

Mnich musi pamiętać, że choćby na pustelni, w klauzurze, w odosobnieniu - nie żyje dla siebie, ale - jak uczy św. Paweł - „w życiu i w śmierci należymy do Pana”. I ta przynależność do Pana to również dzielenie się Chrystusem z drugimi, to duch apostolski: trzeba wychodzić do ludzi, by nieść im Chrystusa i Dobrą Nowinę, Jego miłosierdzie.

Charyzmat 

Cechy naszej paulińskiej duchowości to  kontemplowanie Boga w samotności oraz umiłowanie modlitwy, zwłaszcza liturgicznej, pracowite i ubogie życie połączone z praktyką pokuty, szczególny kult Bogarodzicy oraz gorliwość apostolska uwrażliwiona na znaki czasu i potrzeby Kościoła (por. Konstytucje Zakonu art. 3).

Modlitwa i gorliwość 

Paulini wychodzą do ludzi z całym swym charyzmatem, w którym modlitwa i kontemplacja zajmują znaczące miejsce. Szukają i pielęgnują owo sam na sam z Bogiem, by podołać ogromowi pracy duszpasterskiej, z której trzeba się wywiązać, która w różnych formach wypełnia każdy dzień ich zakonnego życia. Zakon pauliński, podejmując posługę duszpasterską zarówno w sanktuariach, jak i w parafiach, pragnie sprostać rozmaitym wyzwaniom dzisiejszego czasu.

 Nawet w czasie najbardziej intensywnych zadań musi być miejsce na modlitwę. To obowiązek i przywilej zarazem. Aby dawać Pana Boga braciom i siostrom, do których wychodzimy z posługą, sami musimy być z Nim zjednoczeni i Nim napełnieni. Dlatego też ważnym problemem pozostaje zachowanie równowagi między działalnością a modlitwą formującą nas, nasze wnętrza, nasze postawy.

Dzień życia paulina.

Rytm klasztornego dnia wyznacza modlitwa, która uświęca nasz czas, naszą pracę, posługi, a przez to całe nasze życie. Tak więc, począwszy od wczesnego rana, dzwon klasztorny kilkakrotnie przypomina i zaprasza do kaplicy zakonnej na wspólne trwanie przed Panem. Nasza wspólnotowa modlitwa to przede wszystkim Liturgia Godzin - brewiarz - podzielona na odpowiednie pory dnia, medytacja, adoracja Najświętszego Sakramentu, a pośród nich najważniejsza, stanowiąca centrum życia wspólnoty i każdego paulina - Msza św. Niezmiernie ważna w życiu każdego zakonnika i nieodzowna jest również modlitwa indywidualna w swych przeróżnych bogatych formach, jak np. Różaniec, prywatna adoracja, lektura Pisma Świętego, rozmyślanie. A jej miejscem jest  nie tylko kaplica, ale i cela zakonna, wirydarz czy ogród przyklasztorny.

Zasadniczą część dnia oprócz modlitwy stanowi wypełnianie obowiązków, jakie każdemu zostały powierzone - zarówno w dziedzinie posługi duszpasterskiej, działalności dydaktycznej i naukowej, jak i rozlicznych prac koniecznych do zwykłego codziennego funkcjonowania klasztoru, kościoła, sanktuarium.

Równie ważnym elementem paulińskiego życia jest wspólnota stołu. Spożywane wspólnie w klasztornym refektarzu posiłki, ubogacone pobożną lekturą czy wymianą myśli i doświadczeń podczas rozmowy, służą umacnianiu jedności i miłości braterskiej.

Nieodzowna dla właściwego funkcjonowania mnichów jest rekreacja, mająca na celu zarówno budowanie wspólnoty, jak i konieczne odprężenie, odpoczynek. Jest tu miejsce na spacer,  sport, rozwijanie zamiłowań i talentów, hobby itp.

Konfesjonał 

Pomoc ludziom w prostowaniu ich dróg - jednanie z Chrystusem i drugim człowiekiem, prowadzenie do Chrystusa - to bodaj najważniejsze nasze zadanie. Wszelkie inne działania duszpasterskie mają służyć temu celowi - doprowadzić, przybliżyć człowieka do zjednoczenia z Panem Bogiem. Sakrament pokuty, to szczególnie subtelna i chyba najskuteczniejsza, choć trudna, posługa duszpasterska, praca formacyjna.

Pod okiem Maryi 

Cokolwiek paulin czyni, wszystko chce zakotwiczać w postawie Maryi.  W życiu naszego zakonu od początku jego istnienia Maryja spełniała wyjątkową rolę. Zakon czcił Ją zawsze jako Matkę, Panią i Królową oraz gorliwie szerzył to nabożeństwo. Ukazywanie Maryi w misterium Chrystusa i Kościoła, naśladowanie Jej życia oraz krzewienie Jej czci jest szczególnym znamieniem paulińskiej duchowości (por. Konstytucje Zakonu art. 4 i 60). Maryjność to  znak rozpoznawczy paulinów . Od nowicjatu, wzrastając już pod okiem Leśniowskiej Pani, staramy się uczyć Maryi i Jej postaw, zwłaszcza głębokiej wiary, miłości i służby .

Gorliwość  w duszpasterstwie 

Podstawowym  wyznacznikiem jest zakonne prawodawstwo, które przypomina o potrzebie gorliwości apostolskiej, ujawniającej się szczególnie przez głoszenie Słowa Bożego, świadectwo życia, sprawowanie sakramentów, zwłaszcza sakramentu pokuty (por. Konstytucje Zakonu art. 3). Obok tradycyjnych form duszpasterskich nieustannie tworzone są nowe. Powstają one w zależności od aktualnych potrzeb. W paulińskich Sanktuariach i parafiach prowadzona jest bogata działalność, umożliwiająca pogłębianie religijne oraz kulturowe.

Struktura 

Najważniejszy klasztor pauliński znajduje się w Częstochowie na Jasnej Górze. Jest on równocześnie siedzibą najwyższej władzy zakonnej - Generała Zakonu oraz jego Rady. Drugim istotnym punktem na paulińskiej mapie jest Leśniów, gdzie mieści się dom nowicjacki - miejsce pierwszych kroków na drodze życia zakonnego, podstawowej formacji paulinów.  Kolejne  ważne miejsce to  Skałka w Krakowie - przy sanktuarium Męczeństwa św. Stanisława Biskupa, gdzie od wielu lat prowadzi działalność zakonne Wyższe Seminarium Duchowne. Każdy klasztor pauliński jest w niepowtarzalny sposób ważny dla zakonu - wpisuje się w jego historię i powołanie.

Kolebką paulińskiej rodziny zakonnej są Węgry, gdzie zakon powstawał, formował się, przeżywał lata najwspanialszego rozkwitu i rozwoju.

Zakon tworzą ojcowie i bracia paulini. Jedni i drudzy złożyli śluby zakonne, które złączyły ich w sposób istotny ze wspólnotą zakonną. Ci pierwsi otrzymali święcenia kapłańskie i posługują głównie w duszpasterstwie, choć niejednokrotnie podejmują również inne zadania, konieczne do funkcjonowania klasztoru, parafii czy sanktuarium, np. administratora, kustosza itp. Bracia natomiast wspierają ojców w ich posłannictwie.